ผอก ๑ หมายถึง น. การกินข้าว; ข้าวที่กิน; ภาชนะที่อาจสวมหรือใส่สิ่งอื่นได้, ปลอก;ปลาหรือกุ้งประสมตํากับเกลือ. (ถิ่นอีสาน) ก. ใช้ข้าวสุกเป็นเครื่องมือในการเชื้อเชิญผีออกจากคนที่กำลังเจ็บป่วยเพื่อให้หาย.
ว. น่าเกลียด เช่น แลจะให้แก่พราหมณ์เถ้าผอกหงอกหลง.(ม. คําหลวง มหาราช).
ว. ทั้งปวง, ทั้งหมด.
ว. ปลั่ง, ปราศจากมลทิน, ไม่ขุ่นมัว, เช่น ผิวผ่อง หน้าผ่อง ขาวผ่อง.
ว. เปล่งปลั่ง, บริสุทธิ์, สะอาดหมดจด, เช่น จิตใจผ่องแผ้ว.
ว. สุกใส, บริสุทธิ์, เช่น จิตใจผ่องใส, แจ่มใส, มีน้ำมีนวล, เช่นหน้าตาผ่องใส.
ก. ออกเสียงร้องว่า 'ผ่อง' เมื่อเปิดไพ่ขึ้นมาเข้าตอง เป็นคําใช้ในการเล่นไพ่ผ่องไทยหรือจีน.
ก. หายใจ, ดูดลม (จากปอด).